Deze blog heb ik in juni 2023 al geschreven, maar het was er nog niet van gekomen om hem te plaatsen.
Er zijn steeds meer mensen die het lastig vinden om ons bij het leven van hun kinderen te betrekken. Dit heeft natuurlijk meer redenen en komt niet alleen doordat wij nog geen kinderen kunnen krijgen. Doordat het leven van jonge ouders totaal veranderd komen onze werelden verder uit elkaar te liggen, omdat we niet in dezelfde levensfase zitten. Soms heb je dan ook minder te bespreken. Ik weet zelf ook heel vaak niet goed wat je allemaal kunt vragen, omdat ik niet goed weet wat leuke onderwerpen zijn om als jong gezin het over te hebben. Ook spreken Emiel en ik nog vaak automatisch 's avond af, waardoor we de kinderen van onze vrienden niet veel zien. Vaak merken wij doordat onze kinderwens algemeen bekend is wij ook wel hele mooie gesprekken hebben met toekomstige ouders. Maar ook daarin raken wij voor ons gevoel een keer uitgepraat. Het meest is wel gezegd.
Afgelopen week hebben wij een aantal zwangerschapsaankondigingen gekregen van mensen om ons heen. Doet dit pijn? Ja meestal wel even. Vaak valt het wat rouw op mijn dak, ik voel mij op dat moment goed en ben er op dan niet zo meebezig en in eens door zo'n aankondiging komt onze wens weer in de oppervlakte. Ik besef mij dan dat alles door gaat, maar dat wij maar op dat station blijven staan waar we een kleine 4 jaar gelden ook al stonden. Ook vraag ik mij af of dit wel pijn mag doen? De vraag is of wij mensen, onze primaire emoties uit kunnen zetten. Ik denk het niet, dus ja ik vind zelf dat het mag, maar een strubbelingen blijft het wel. Want het is nooit dat ik het een ander niet gun of ook blij voor ze ben. Het is niet dat ik verdriet voel, omdat het andere wel lukt. Mijn eigen pijn gaat nooit helemaal weg. In het dagelijks leven moeten en willen we het verdriet en gemis parkeren anders is het geen vol houden. Door een zwangerschapsaankondiging wordt het verdriet even uit de parkeerstand gehaald. Het gekke van alles is dit gebeurt lang niet altijd en Emiel en ik beleven dit zelden te gelijk wat het dan ook weer ingewikkeld maakt voor de omstanders die er rekening mee proberen te houden. Onze openheid rondom het zwanger worden voelt op zulke momenten wel dubbel. We zadelen andere met een ongemakkelijk gevoel op. We zien dan echt de tweestrijd waarmee ze ons het mooie nieuws vertellen. Op zo'n moment twijfel ik enorm aan onze transparantie.
Gelukkig kan die zelfde openheid er ook voor zorgen dat we er meerdere keren over kunnen praten. Het verdriet mag er zijn en krijgt de aandacht. Ook leert de omgeving over de diepe pijn van het gemis en het wachten. Ik hoop een beetje begrip te creëren rondom dit onderwerp. Het meest nog aan de jongere versie van mijzelf. Daarnaast voel ik mij minder eenzaam in dit gebeuren. Ik leer via Instagram nieuwe mensen kennen die het zelfde mee maken. Door hun openheid over het traject, de worstelingen en strijd te lezen krijg ik soms meer begrip voor mijn eigen pijn. Het open zijn blijft dubbel, maar voor ons gaan de scherpe randjes er af, doordat we ons gedragen voelen door onze omgeving en lotgenoten.
Comentarios