Geloven in deze welvarende wereld vind ik ontzettend moeilijk. Ik voel mij met regelmaat een eenling en daardoor een naïeveling. Soms krijg ik opmerkingen te horen van mensen die mijn onzekerheid bevestigen. ‘Toen ik eenmaal gestudeerd had, kwam ik er wel achter dat de wereld iets anders in elkaar zit.’ Hmm heb ik niet ver genoeg door geleerd dat ik dat eeuwenoude geloof nog met mij mee draag? ‘Waarom ben jij met de juiste religie opgegroeid?’ Uhm geen idee. Vaak denk ik dat het Christendom wel zo enorm afwijkt van wat wij mensen werkelijk willen, dat dit niet bedacht kan zijn door mensen zelf. Toch voelt zo’n reactie niet bevredigend. Op zo’n moment krijg ik het gevoel dat ik bezig ben met mijn eigen overtuigingen overeind te houden.
Vorige weekend zat ik met Pasen weer in de kerk. Tijdens het lezen van het verhaal over Maria die op zoek was naar Jezus bij het graf, realiseerde ik mij dat het opstaan uit de dood bijna onmenselijk is om te kunnen geloven. De laatste twee jaar ben ik veel op zoek geweest naar feiten. Ik denk dat ik op zoek was naar vaste grond, omdat ik die in andere opzichten kwijt ben geraakt. Ik wilde het rationeel kunnen verklaren en uitleggen. Doordat ik het geloof op verschillende manier heb mogen ervaren in mijn leven, voelt het voor mij niet als iets wat er niet is, maar toch lukt het mij niet om het ‘te bewijzen.’ Telkens als ik over mijn geloof discussieer, loop ik vast, voel ik mij naar of zeg ik de verkeerde dingen. Ik denk dat het uitgangspunt van de discussies te veel vanuit mijn eigen twijfels en onrust voortkomt. Vanmorgen las ik de tekst: ‘Ik heb wild gezocht, maar ik kon het niet vinden. Dit raakte mij en gaf mij rust. Ik zal namelijk nooit argumenten kunnen vinden voor mijn beleving, en dat hoeft ook niet. Wat voor mij een duidelijke overtuiging is betekend niet dat dit voor een ander ook zo hoeft te zijn.
Comentarios