Twijfel

Met vlagen denk ik bij mijzelf; wat ben ik nou eigenlijk aan het doen, waarom gooi ik een heel aantal gedachtes en problemen van mijzelf online. Kom ik niet als een enorme aandachttrekker over? Die openheid verward mij soms. Ik voelt mij best wel kaal. Aan de andere kant heb ik er super veel plezier in. Ik vind het heerlijk om vrijuit te schrijven over de dingen die mij bezig houden. Het helpt mij ook enorm in het verhalen schrijven. Doordat ik ongeveer elke drie dagen wat post krijg je er een bepaalde continuïteit in het schrijven, daardoor gaat het mij steeds makkelijker af. Ik krijg een soort van boeien dat het nog niet perfect is gevoel. Daarnaast vind ik die spanning van jezelf bloot geven ook wel mooi. Buiten mijn comfortzone zijn, voelt als een avontuurlijk onderneming. Toch kwam ik vandaag opnieuw aan het denken, waarom ik hier eigenlijk mee begonnen ben en of ik er mee door ga. Ik dacht terug aan het moment dat we de miskraam hebben gehad en hoe lang ik er over heb gedaan om dit te verwerken. Gewoonweg omdat ik geen idee had hoe serieus je zo iets moest nemen. Mijn beeld van een miskraam was iets van het gebeurt zoveel mensen en je word ook zo weer zwanger. Het verdriet kende ik niet, want dit had ik nooit gezien. Waren er eigenlijk wel mensen in mijn omgeving die dit hadden meegemaakt? Nu weet ik dat dit er heel veel zijn. Het zelfde geldt voor onze kinderwens. Het is echt super fijn om met andere stellen te hebben over het moeilijk zwanger worden. Doordat ik open ben heb ik nu mensen om mij heen met wie ik hier over kan praten. Ik hoop andersom ook dat wanneer jij het nodig hebt, nu of in de toekomst dat jij je vrij voelt om er met mij erover te hebben.