Ik ben een boek aan het lezen over rouw. Op moment ben ik mij weer wat bewuster van de verliezen, gemis en het verlangen waar wij momenteel in zitten. Vanavond om 19:00 steken wij weer een kaarsje aan voor Sophie (Emiel zijn dochter) en voor ons 'zieltje' minimij waar wij 15 januari 2020 afscheid van hebben moeten nemen. Momenteel rouw ik om mijn moedergevoelens die ik wel heb, maar niet kan uiten. Ondanks dat Minimij zo klein was heb ik een glimp mogen ontvangen van wat moederliefde inhoud. Dit krachtig oergevoel heb ik de eerste 10 weken in alle rust mogen ervaren. Daarna leerde ik de onrust van het 'ouderschap' kennen. Met de 12 weken echo kregen wij de bevesting dat ons kindje die ik zo dicht bij mijn eigen hart heb gedragen is overleden. Waarschijnlijk rond de 10 weken. Alle vormen van liefde is voor mij in een ander daglicht komen te staan. Doorleven met veel vraagtekens en inzichten: Ongeduld, therapieën, onzekerheid, ziekenhuis, afwachten, praten, huilen, woede, jaloersegevoelens, hulpaanemen, trajecten, groeien, het schrijven ontdekken, twijfelen, confrontaties, voor mijzelf leren kiezen, nieuwe uitdagingen, extra genieten van de neefjes en nichtjes, nieuwe mogelijkheden ontdekken, terugvallen, op krabbelen, doorgaan, stilstaan, afstand creëren, herstellen en omarmen. Het branden kaarsje doet mijn hart verlichten. Met de hoop in ons hart. ❤
Beste Nadine,
ik lees over rouw, over stoppen met de boerderij, over moedergevoel dat geen plek heeft.
En…. Misschien zijn er ook nog wel problemen die je hier niet benoemd, die te gevoelig zijn of die je niet maar zo wilt delen over bijvoorbeeld: liefde, identiteit, zingeving of geloof…
ik denk dat het belangrijk is om op tijd hulp te vragen, wat ik nu van je weet is daar al reden genoeg voor.
groet van mij,
Willem Stoelhorst