Heel lang heb ik het verlies en de strijd van het niet zwanger worden gezien als iets wat we aan moeten kunnen. Gewoonweg omdat het ons pad nu eenmaal kruist. Nu besef ik mij dat het elke keer weer opnieuw de vraag is: Moeten of willen we dit samen aan kunnen? Blijven we ervoor gaan? Deze vraag geeft mij ruimte, maar brengt ook onzekerheid met zich mee. De pijn die het mij doet om elke maand opnieuw te ontdekken dat er weer bloed op het wc-papiertje zit is moeilijk te omschrijven. Alle hoop stroomt dan letterlijk uit mijn lichaam. Vaak app of bel ik Emiel vrij snel. Soms heb ik eerst tijd voor mijzelf nodig en hebben we het er die avond over als hij weer thuis is. Ik heb een paar dagen nodig om er weer boven op te komen. Er zijn maanden dat ik het al aanvoel komen of ik heb leuke afleiding gepland en dan ben ik het ook sneller vergeten. Het verschilt per keer, maar gek genoeg blijf ik er na +/- 45 keer ongesteld worden gewoon op hopen dat het de volgende keer raak is. Hoe we het elke maand ervaren en ermee omgaan is vooraf lastig te zeggen. Of we goed in ons vel zitten is wel bepalend. Ik merk aan mijzelf dat ik altijd mij best doe om er net zo in te staan als Emiel. Onderhand zijn wij er wel achter gekomen dat dit niet werkt. De hoop, het gemis, het wachten en de teleurstelling op teleurstelling is iets wat ons samen overkomt, maar waar wij onze eigenweg in moeten vinden. Hoe wij het ervaren, voelen en beleven loopt niet synchroon. Soms moeten, maar bovenal willen kunnen is de afgelopen tijd voor mij de grootste uitdaging geweest. Deze vakantie hebben we bewust samen plannen gemaakt en ons leven een beetje richting gegeven op de punten waar we wel invloed op hebben. Samen dromen en verschillende scenario's uitdenken geeft mij rust, zin en vertrouwen voor de toekomst.
Comentarios