Ik vind het belangrijk dat er bekendheid komt aan het verdriet van een miskraam en het moeilijk zwanger worden. In mijn overzicht staan zoveel mooie babyfoto’s of zwangerschapsbuiken. De onzekerheid en dat zwanger worden een enorm groot wonder is, besef je hierdoor niet altijd. Daarom heb ik een blog geschreven over ons eigen verlies en verdriet.
Vaak denk ik terug, terug aan het moment van de waarheid. Ik ben echt een gevoelsmens en toch lukt het mij niet om te omschrijven wat ik voelde toen de echo niet goed bleek te zijn. Ik stond heel ver van mijn gevoel af realiseer ik mij nu. De angst dat het mij echt pijn zou doen, weerhield mij om de confrontatie aan te gaan. Ik keek in Emiel zijn verdrietige blik. Hij is altijd positief en optimistisch, dus had dit totaal niet zien aankomen. Dat vond ik op dat moment zo erg. Ik had zeker voor hem zo anders gehoopt!
Achteraf kan ik mij het moment herinneren dat het hartje dat zo dicht bij mijn hart klopte langzaam uit ging. Die leegte is onbeschrijfelijk. Rationeel dat ik kan zijn, denderde ik door en vluchtte in mijn werk. Misschien kan ik het vergeten en lukt het ons over een paar maanden weer. De miskraam moet zo snel mogelijk op gang komen, want verder gaan waar we gebleven waren was mijn doel. Het heeft bijna 3 maanden geduurd voordat alles uit mijn lichaam was. Ik had echt geen idee dat zoiets zo lang kon duren.
Gelukkig heb ik een hele fijne therapie gevolgd die er voor gezorgd heeft dat ik weer dichter bij mezelf kan komen. Ik probeerde Emiel zijn gedachten en ideeën te volgen. Wij zijn twee verschillende mensen. Mimimij heeft in mijn lichaam gezeten en ik voelde mij, ook al was het nog maar 3 maanden, al op en top zwanger. Dit verlies moesten we beide op onze eigen manier verwerken. Wij doen altijd heel veel samen, maar hierin merkte ik dat ik met mijzelf aan de slag moest. Uiteraard met heel veel gesprekken, knuffels en liefde van Emiel zijn kant.
We zijn nu 18 maanden verder. 6 augustus komt er weer aan. Ons kindje Minimij was rond die tijd al 1 jaar geworden. Afgelopen 1,5 jaar heb ik een deel van mijzelf weer gevonden, die ik ergens onderweg een beetje kwijt was geraakt. Minimij heeft er voor gezorgd dat ik mijn vrouwelijke eigenschappen weer enorm kan waarderen. Mijn creativiteit, gevoeligheid en onbevangenheid vinden mij weer terug. Als ik verdrietig, gefrustreerd of jaloers ben, mag dit nu van mijzelf. Juist omdat ik er daarna weer mee verder kan.
Er zijn maanden geweest dat ik zo gespannen was of het weer gelukt was, dat ongesteld worden bijna als een opluchting voelde. Je weet tenminste weer waar je aan toe bent. Ook zijn er maanden dat ik mij op de dag van ongesteld worden zo verdrietig, leeg en alleen voel! Ik leerde dat ik mij getroost voel op het moment dat iemand mijn verdriet durf te noemen en het niet weg wil nemen. Emiel en ik blijven hopen. Hoop is iets moois en buitgewoon sterks. Gelukkig voel ik mij weer gelukkiger, rustiger en kan ik ondanks dat het best wel moeilijk was afgelopen 1,5 jaar, ook dankbaar zijn voor alles wat ik geleerd heb over mijzelf.
Comments