Hoe de week in Lesbos mij persoonlijk raakte.
De week in Lesbos zit er al weer op. Ik had even een paar dagen nodig om dingen op een rijtje te krijgen. Er over schrijven voelde nog te vroeg. Vanmorgen ontdekte ik dat ik in de uitstel fase terecht was gekomen. Dus nu mag ik niet eerder van de hotelkamer af voordat het verslag van dag 3 en 4 online staat. ( Dit is overigens mislukt, omdat de schoonmakers binnen kwam.🙈) Dus ben nu op terras het aan het af maken.
Woensdag hebben we met de jongeren uit de vrijwilligersgroep de hele dag de opslagcontainters geschilderd die in de tuin staan. Dit was niet meteen iets wat ik vooraf verwacht had wat ik zal gaan doen. Deze week was het erg rustig weinige nieuwe arrivals en veel doorstroom. We waren met 6 vrijwilligers uit Nederland, dus ze wilden ons natuurlijk wel efficiënt inzetten. De tuin is een veilige en fijne plek voor de mensen. Het kamp is wit, saai, rotsachtig en bloedheet. De tuin is groen, veel schaduw en het ziet er gezellig uit. De tuin heeft natuurlijk onderhoud nodig anders is het binnen de kortste keren een vervallen plek. Daarom moet alles opnieuw geschilderd worden in de kleuren van Because We Carry, zodat het weer fris en mooi oogt. We waren amper begonnen met schilderen toen er een vrouw huilend het de tuin in kwam. Wij zijn snel gaan schilderen en hebben ons zo goed als kon afgesloten voor het gesprek. Later hoorde we dat haar vriendinnen met kinderen door mogen Europa in en zij een afwijzing heeft gekregen. Tijdens het gesprek vingen we flarden op van een overleden kind. Zij is in het nu dus kinderloos. Wij krijgen niet het verhaal te horen, omdat Because We Carry de visie heeft van blijf in het nu. Vele mensen zijn zo getraumatiseerde, moeten hun verhaal misschien aan meer instantie meerdere malen vertellen. Laat de tuin de en de mensen van Because We Carry de plek zijn voor ontspanning. Het mooie van vond ik dat die vrouw aangaf nergens na toe te kunnen, dat ze alleen Because We Carry vertrouwde. Een erg mooi compliment aan de organisatie. Ze zijn er, niks hoeft en alleen vandaag telt. Want morgen is onzeker en Because We Carry is niet de organisatie voor psychische problemen op te lossen uit het verleden. Ze hebben de visie vrouwen en kinderen een betere toekomst te geven in praktische zin. Met deze helder visie weten ze ook heel goed wanneer ze 'nee' moeten zeggen.
Verder hebben we woensdag lekker geknalt en flink gelachen. Zowel met schilderen als de beide containers reorganiseren. Na een dag met veel lol zijn we 'savond naar de plek geweest waar het oude kamp heeft gezeten tot 2020. Toen is kampmoria afgebrand. 10 dagen later is het huidige kamp in gebruik genomen. Kampmoria voelde voor mij alsof ik ter nagedachtenis op een 'concentratiekamp' rond liep. In het dal in de middle of nowhere tussen de olijfbomen hebben 24000 mensen gewoond in zelf gemaakte tenten, eigen gemaakte winkeltje, kriskras door elkaar. Er was totaal geen structuur en voor veel vrouwen en kinderen een totaal onveilige situatie. Nu lag er overal nog zooi. Tasjes schoenen, tenten, afval en overig verbranden resten. Als je daar rond loopt voel je de ellende van destijds gewoon nog terug. In NL was er waarschijnlijk een standbeeld neergezet op een paar vierkanten meters en de rest was zo snel mogelijk opgeruimd en weer in gebruik genomen. Wat ik als Nederlandse vrouw ook logische vind. Daarna zijn we als groep uit eten geweest. Dit was erg gezellig. Het is een praktisch groep met verschillende achtergronden en hele verschillende levens en leeftijden. Leuk om op deze manier uit je eigen bubbel te komen. Ookal zitten we qua vluchtelingenbeleid aardig op een lijn. Dit is dan ook het hoofdgespreksonderwerp als er geen verhalen uit eigen leven wordt gedeelt.
Foto's van de restanten van het vorige kamp:
Donderdagochtend zijn we verder gegaan met reoganiseren, kantine klaarmaken en hebben we de tuin weer in orde gemaakt voor de destrubitie. Elke dinsdag en donderdagochtend kunnen de mensen uit het kamp langskomen om spullen te halen die ze nodig hebben. Because We Carry doet 1 keer in de zoveel tijd een grote destrubtie in het kamp. De mensen die niet thuis zijn of later zijn aangekomen kunnen terugkomen in de tuin om spullen te halen. Elke afgifte wordt bijgehouden, dus niemand krijgt dubbel. Kinderen groeien natuurlijk hard, dus het kan wel zijn dat ze terug kunnen komen voor andere maat. Of zoals nu er seizoens verandering is. Van winter naar zomerkleding. Een hele organisatie. Het begon wat rustiger, dus ik belande in een persoonlijkgesprek met een van de andere vrijwilligers over onze afgelopen jaren. Ook vertelde ik haar over onze recente miskraam. De dag ervoor hadden we de hele dag geschilder. De laatste keer dat ik geschilderd had was toen we net ondekt hadden dat ons vruchtje dood was gegaan. Ik moest tijdens het schilderen denken aan wat mijn moeder altijd zegt: ' Waar je ook heen gaat, je neemt jezelf mee'. Tijdens het gesprek werd het in eens heel druk, dus toen ben ik gaan helpen bij de destrubtie. Veel tijd van er over denken heb ik toen niet meer gehad, omdat er van alles te gelijk gebeurde. Er was een meisje die een Epilepsieaanval kreeg en uiteindelijk met de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. De moeder wist precies wat ze moest doen. Wel was ze erg van slag. Ze had geen vertrouwen dat het ziekenhuis haar ging helpen ( en ik eerlijk gezegd ook niet. Het waren ruwe mannen die alleen grieks prate). Ik stond in de buurt toen dit gebeurde, dus ben samen met Sanne er steeds bij gebleven ter ondersteuning van de moeder. Ik heb met verwondering naar de intense tederheid van de moeder naar het kind gegeken. Ik kan mij niet indenken hoe de vlucht tot nu toe voor haar geweest moet zijn. Laat staan wat haar en haar dochter nog te wachten staan. Toen ze weg waren zijn we verder gegaan met de destrubtie. Veel mensen gingen vrijdag weg, dus zagen de kans om nog dingen te halen voor vertrek. Het was een productieve ochtend.
Donderdagmiddag is de creatieve middag. Voor kinderen en vrouwen. Vrouwen kwamen lachen het kamp binnen en kinderen rende voor hun uit. Ik was vooraf echt sceptisch over de tuin maar ik ben 360 graden gedraaid. Het is zo'n fijne plek en je ziet dat veel mensen zich 'verheugen' op deze middagen. Naast dat de vrouwen armbandjes en tekeningen aan het maken zijn, zijn er ook een soort van clini clowns. Dit was erg grappig. Helaas was het donderdagmiddag niet zo druk. Soms zijn er 300 mensen in de tuin, nu +/- 50. Waarschijnlijk hadden we niet goed reclame gemaakt vooraf. 'S avond heb ik niks meer gedaan. Ik had die middag al uitgebreid gegeten, dus op de kamer een yoghurt gegeten. Ik was een beetje in de war door deze 2 dagen. Er was veel gebeurt en gepraat en op sommige vlakken raakte mijn persoonlijkeissues de levensverhalen van de vluchteling. Dit had ik vooraf ook kunnen bedenken als je op pad gaat met een organisatie speciaal gericht op zwangere vrouwen en kinderen. Ik ervaar dit ook niet als erg. Maar wel iets waar ik even bij stil moet staan. Die avond had ik deze blog willen schrijven en plaatsen, maar ik heb een poos met Emiel gebeld en ben lekker gaan slapen. Met de gedachten leven in het nu wat zich vandaag voordoet de tijd en aandacht geven.
In deze dagen komt de laatste blog over de laatste 2 dagen.
Comments