Ik hou van de bergen. Van kinds af aan al. Het liefst volg ik niet de paadjes maar klim ik rechtstreeks naar boven. ( Dit typeert mij in het echt leven ook wel een beetje. Weinig geduld, rechtstreeks en graag een risicootje nemen. ) Ingedacht wetend dat het uiteindelijk goed komt als je maar stap voor stap naar boven gaat. Waar je uiteindelijk beloond word met prachtige uitzichten en een enorme stilte! Ik voel mij dan enorm nietig besef mij dan weer dat ik mijn leven in mijn hoofd zoveel groter maak dan dat de werkelijkheid is. Ooit las ik in een boek dat het leven net als een borduur werk is. Wij als individuele mensen zien de achterkant zien één dag scherp. Dit voelt dan als een enorm rommeltje en je vraagt je soms af wat het moet worden. Vandaag stond ik boven op de berg en besefte ik mij opnieuw hoe beperkt mijn blik is. Dus hoe moeilijk ik kan beoordelen wat goed en fout is. Hoe moeilijk ik kan beoordelen of de dingen die je overkomen in het leven verkeerd is? Soms kijk je terug en denk je bij jezelf wauh bijzonder hoe dingen zijn gelopen of hoe dingen zich ‘vanzelf’ hebben opgelost. Zodra je het gehele overzicht hebt besef je pas waar de kronkelpaadjes voor nodig waren. Ik denk dat aan het einde van ons leven het borduurwerk af is. We werpen een blik op de voorkant en zullen verbaasd staan hoe mooi, precies en kloppend ons leven is verlopen.
Comments