Emiel en ik kijken vaak Expeditie Robinson; op het gekonkel na lijkt mij het weinig eten het aller moeilijkste. Vooral Emiel was erg benieuwd hoe dit zal zijn. Wij hebben altijd eten in overvloed en hebben geen idee hoe honger hebben voelt. Deze uitdaging aan gaan stond al heel lang op ons lijstje. We hebben altijd wel een reden dat het niet uit komt dus afgelopen dinsdag zijn we er maar gewoon aan begonnen. Na het ontbijt mogen we alleen water, thee en zwarte koffie drinken. Het idee eerst was om dit een week lang te doen. Aangezien ik een burn out heb en wij een kinderwens hebben deed ons besluiten dat het verstandiger is om dit vijf dagen te doen, aangezien het best als een aanslag op mijn lijf voelt. Zondag mogen we weer normaal eten. Emiel vind het meevallen tot nu toe; hij heeft last van een knorrende maag, soms wat licht in het hoofd en slaapt onrustiger. Ik vind het wel vrij pittig. Tegen het einde van de middag voel ik mij wazig in mijn hoofd. De hele dag heb ik het gevoel dat ik een vieze geur in mijn mond heb. Tegen de avond aan vliegen de letters over de bladzijde of beeldscherm, ik kan mij op bijna niks meer concentreren. ‘s avond krijg ik koppijn en dit gaat over zodra ik mijn ontbijt weer op heb. De eerst nacht werd ik half 5 wakker. Door de honger kon ik niet meer slapen. Toch was die twee uur best prettig. Ik voelde mij wat licht in het hoofd en had echt mega veel zin in eten. Ik had geen mogelijkheid om dit snel even op te lossen, ( ja die was er wel, maar dat mocht niet van mijzelf). Ik kreeg echt een dieper besef van maakbaarheid die wij zelf creëren. Eten kan je enorm verzadigen, waardoor je het gevoel hebt dat je alles zelf onder controle hebt. Dit klink misschien wat zweverig en ik merk ook dat ik moeite heb om op papier te zetten wat ik bedoel, maar het was een heel intens moment. Door deze ervaring voel ik mij echt kwetsbaar. Ik besef dat er maar iets kleins hoef te gebeuren en mijn hele systeem ligt door de war. Als mens voel ik mij soms heel wat, maar nu ik z’n honger heb besef ik bij mijzelf dat ik echt van veel dingen afhankelijk ben. Deze week gaat veel langzamer dan andere weken. We zitten in soort overleving modus. Op moment snak ik echt naar een vol gevoel en energie. Toch vind ik deze confrontatie aan gaan met mijzelf ook erg bevredigend. We zullen hier ook nog wel vaak aan terug denken, want het is oprecht best heftig. Toch is deze uitdaging nog niet te vergelijken met mensen die elke dag honger hebben. Wij weten elke ochtend weer dat we kunnen ontbijten, maar er zijn ook 820 miljoen mensen op de wereld die geen idee hebben wanneer ze weer te eten krijgen. Echt ondenkbaar!
Comments