Even van mij afschrijven.

Mijn hoofd zit vol. Ik heb de afgelopen maanden vele blogideeën aan mij voorbij laten gaan. Soms kwamen ze weer opnieuw in mijn hoofd en soms voelde het achterhaald. En nu denk ik, ik wil wel bloggen, maar ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Want er is ontzettend veel gebeurd wat ik niet zo even in één blog kan delen. Toch wil ik het wel graag onder woorden brengen. Alleen al om rust en ruimte in mijn hoofd te creëren. Ons privéleven was behoorlijk vol en onrustig. Mijn moeder heeft twee grote en heftige operaties gehad in de periode dat mijn zus en haar man een zoontje hebben gekregen, Emiel heeft zijn baan opgezegd als leraar en is nog wat zoekende hoe nu verder. Daarnaast vraagt het IVF-traject en de sores die erbij komt kijken onze aandacht. Ja, afgelopen maanden zijn behoorlijk intens geweest. En nu denk ik, waar wil ik beginnen met schrijven??

Mijn moeder is in haar leven al 66 keer geopereerd van kleine tot echt zware operaties. Afgelopen tijd ben ik weer veel in het Radboud in Nijmegen geweest. Uiteraard om mijn moeder op te zoeken die daar twee maal in zes weken tijd heeft gelegen. Maar ook voor het IVF-traject waar Emiel en ik in zitten. Ik kwam tot de conclusie dat het ziekenhuis een beetje als mijn tweede thuis voelt. Ik herinner mij niet anders dan dat wij met periodes vele uren met het gezin in het ziekenhuis hebben door gebracht. Jaar in jaar uit urenlang om het bed heen zitten bij mijn moeder. Een onnatuurlijke activiteit die meteen weer heel vertrouwd voelt. Mijn vader en Annika die voor mijn moeder zorgen, mijn oudste zus Wianda die vol grappen zit en ik die nog altijd moeite heb met zo lang stil zitten naast het bed. Dus wel even koffie ga halen of vijf keer naar de wc gaat tijdens één bezoek. Een deel van ons verleden is ineens weer realiteit. Emiel en ik hebben nu negen jaar een relatie. Hij had een aantal operaties meegemaakt, maar die situaties waren anders dan deze. Want hier zijn we zes en halve week geleden weer onverwacht ingesleurd. Dit gebeurde ons vroeger met regelmaat. Mijn zussen en ik zijn vaak door de directeur uit de klas gehaald. We kregen dan te horen dat mijn vader onderweg is om ons op te halen, omdat mijn moeder onverwacht weer naar het ziekenhuis is gebracht. 19 februari ging het anders. Na dat wij de halve dag bij Wianda en Henk zijn geweest die ruim drie weken vroeger is bevallen dan ze hadden verwacht. Wordt ik door mijn vader gebeld, die in tranen vertelt dat mijn moeders bovenbeen spontaan is gebroken in zijn handen. Ze wilde de overstap van de autostoel naar de rolstoel maken. Met veel vragen in mijn hoofd over hoe zo iets maar zo kan gebeuren, ren ik naar de overkant en we bellen direct de ambulance. Emiel blijft bij mijn moeder die nog half in de auto zit/hangt. Mijn vader en ik zoeken snel wat spullen uit voor in het ziekenhuis en we bellen direct met mijn zussen. Ook een medewerker op het bedrijf wordt opgetrommeld. Emiel gaf achteraf aan dat de situatie op hem heel vreemd overkwam. Voor hem was dit voor het eerst en hij had geen flauw idee wat hij moest doen. Aan ons drie kon hij precies merken dat dit niet de eerste keer was. Onze manier van handelen zag er uit als een geoliede machine.

De ambulance staat weer op het erf. Een besef moment. Nu aan de overkant van het erf, daar waar mijn opa vroeger woonde. Een aantal jaar na het overlijden van mijn opa hoorde wij via, via dat mijn opa het altijd erg lastig vond om de situatie rondom mijn moeder van zo dichtbij mee te krijgen. Ik ben die opmerking nooit vergeten en begrijp na afgelopen maand beter wat hij bedoeld. Mijn moeder gaat vervolgens met onmenselijk veel pijn en 160 kilometer per uur richting het ziekenhuis in Nijmegen. Als ik hier aan terug denk krijg ik weer kippenvel. Mijn vader gaat met haar mee in de ambulance en houdt ons op de hoogte. Annika, Emiel en ik rijden er iets later achteraan. Binnen een paar uur van de bevalling van Elias naar de spoedeisend hulp. Een vreemdere omschakeling en situatie kun je bijna niet voorstellen. Ineens zijn we weer in het leven terechtgekomen dat ik dacht dat we achter ons hadden gelaten. Na een spoed overleg is er een nieuwe plaat besteld. Zodat ze haar een paar dagen later opnieuw kunnen opereren. Ze hebbende de zomer ervoor een plaat in haar been gezet. Het been is onder de plaat gebroken. Ze hebben nieuwe langere plaat gezet van heup tot knie. Het blijft spannend of dit goed blijft zitten. Garantie kunnen ze niet geven.

Nog geen maand later, 20 maart, staat er een zware rugoperatie gepland die ondanks deze onverwachte situatie door mag gaan. Haar zenuw in de rug zit klem en dit straalt door het hele lichaam door. De rug wervels zijn instabiel en twee wervels zijn verzakt. Ze heeft al ruim een jaar enorm veel pijn gehad. Wij hebben haar als naaste familie vooral de laatste maanden met de week achteruit zien gaan. De pijn die ze elke dag verbeet zit nog vers in mijn geheugen. Ze hebben de de zenuwen vrij gemaakt en de rugwervels is stabiel gemaakt door ze vast te zetten in een frame. Een pittige operatie die er dan ook behoorlijk inhakt. De pijn onder controle houden is nu nog een zoektocht. Het herstel vraagt veel van haar energie. Gelukkig is ze weer thuis en hebben ze in 2017 het huis goed aangepast, waardoor ze thuis alle voorzieningen goed in orde hebben. Mijn vader en moeder zijn helemaal op elkaar in gespeeld. Een bijzonder combinatie van zorg en samenwerking. Hun liefde voor elkaar is voelbaar. Iets waar ik dagelijks van dichtbij mee mag genieten en leren. En dit zet mij opnieuw aan het denken…

Ik begon dit jaar met het plan dat ik maandelijks zal gaan podcasten, wekelijks bloggen, regelmaat met mijn cursus aan de slag zal gaan en focus op mijn werk + bijbaantje FrieslandCampina houden. Rekening houden met het IVF-traject, maar ons hier niet te veel negatief door te laten beïnvloeden. Al deze dingen met plezier doen en goed naar mijn lichaam luisteren voor de juiste balans. Focus op mijn werk en Friesland Campina heb ik gehouden de rest is allemaal verwaterd. In standje overleving heb je niet zoveel tijd voor bijzaken. En met vlagen baal ik hier wel van, maar deze onverwachte periode leert mij opnieuw dat flexibiliteit een eigenschap is die je ver kan brengen. Accepteren hoe het leven loopt, zorgt er volgens mij voor dat je in elke situatie kunt genieten wat je allemaal hebt. En ondanks deze bizarre tijd waarin er privé ontzettend veel gebeurt en de onzekerheid rondom mijn moeders situatie nog wel even blijft, lukt het mij wel om te genieten van de dag, mijn werk en familie in het bijzonder. Maar ook van alle andere fijne mensen om mij heen.