Emoties

De afgelopen tijd merk ik dat stellen die zwanger zijn moeite hebben om met mij om te gaan. Ik ben online behoorlijk open. Veel mensen weten dus dat zwanger worden en mijn leven op moment niet vanzelf gaan. Ik vind het fijn om van mij af te schrijven en openheid te creëren. Pijn en verdriet horen erbij. Verdriet is een emotie die komt, maar ook weer gaat als je haar aandacht geeft. Als ik één ding heb geleerd afgelopen tijd dan is het dat je niet kunt weg lopen van je emoties. Elke keer dat je besluit een emotie uit de weg te gaan komt het later via een andere weg naar buiten. Het eerste 1,5 jaar dat zwanger worden niet lukte was ik veel jaloerser. Eigenlijk schreeuwde alles in mijn lichaam om aandacht van mijzelf, aandacht voor mijn verdriet. Door mijn verdriet te onder drukken werd ik veel bozer gestrester en stond ik veel gefrustreerder in het leven. Nu sta ik met regelmaat stil bij mijn emoties. Ze krijgen mijn aandacht. Dus ben jij zwanger? Betrek mij vol enthousiasme bij jou zwangerschap. Het maakt niet uit hoe je het doet. Als je maar een manier vind die voor jou fijn voelt. Verplaats je niet in mij, want dat is onmogelijk. Focus je op wat voor jou goed voelt op dat moment. Als je het mij verteld kan het zijn dat ik heel blij voor je ben en dit voel ik dan ook zo. Het kan ook zijn dat ik van binnen verdrietig ben op dat moment en dat ik geen zin heb om mijn verdriet te delen. Dit is dan ook oke, want in dat geval weet ik van mijzelf dat ik hier later aandacht aan zal schenken. Het kan ook zijn dat ik mijn verdriet laat zien. Ik denk dat dit niet erg is, even uit huilen zodat we daarna weer samen lachen en er over kunnen praten. Mijn verdriet zegt niets over hoe blij ik ben voor jullie, mijn verdriet zegt iets over het gemis van een leven waar Emiel en ik naar verlangen.