Nadat ik allemaal blije dingen gedeeld heb op Instagram voel ik dat ik weer een blog wil schrijven, want nu tijdens het delen van de boerderij vlogs en alle leuke dingen voel ik mij helemaal niet zo vrolijk en blij. Met mijn blogs probeer ik zo'n eerlijk mogelijk beeld te geven over onze situatie. Ik doe dit omdat ik een inkijkje wil geven in onze vruchtbaardheidsreis. Mijn emoties, het rouwproces en welke invloed dit kan hebben op ons als wensouders. Met de hoop om verbinding te creëren en meer aandacht te krijgen voor de situatie. Want de impact is heftiger en verdrietiger dan ik mij vooraf heb in kunnen denken. onderstaande blog heb ik afgelopen week geplaatst op Instagram. Ik liep met posten op mijn website nog een klein beetje achter.

Verder had ik een kutdag vandaag. Emiel en ik zijn kort geleden gestopt met het IVF-traject (het voelt al heeeel lang), want het loopt al een tijdje niet zo goed tussen ons. We zijn elkaar in het intensieve zwangerschaptraject een beetje kwijt geraakt. Gelukkig gaat het met ons de goede kant op. Afgelopen half jaar was pittig. Soms voelt de positieve en negatieve energie niet in balans.

Vandaag voel ik mij leeg, lusteloos en gefrustreerd. 6

is voor mij een lastige datum. 3 jaar geleden was 'de geboortedag' van onze minimij. We wisten natuurlijk na 3 maanden (15 januari 2020) dat hij nooit geboren zou worden, aangezien ons vruchtje, ons fantasiekindje met 10 weken dood is gegaan. Het eerst jaar hoopte ik dat we 6 augustus 2020 weer zwanger zouden zijn. Helaas niet gelukt. Het jaar erop dan? Weer niet. 2022 hebben we het iui-traject (kunstmatige inseminatie) gedaan, ook zonder resultaat.

Nu, 2023, hebben we 3 terugplaatsingen gehad en we hebben nog twee embryo's in de diepvries liggen. We hebben een pauze in het ivf-traject. Ja, de beruchte pauze waar veel buitenstaanders het over hebben. De bekendste verhalen zijn de pauzes waarin het plotseling raak is. Ja, in die pauze zitten we nu. Door al die verhalen blijf ik tegen beter weten in hoop houden dat het ons misschien nu wel lukt. Of het loslaten helemaal lukt betwijf ik wel. Want hoe doe je dat precies, als ik mijn cyclus op mijn duimpje voel en ken? 6 augustus zal ik ongesteld worden. Dit gebeurde niet. Wtf is het raak? Hoe dan, want het juiste moment hebben we zo goed als vermeden.

Vandaag 7 augustus voel ik aan alles dat ik morgenvroeg ongesteld wakker ga worden. We zijn nu 4 jaar bezig om zwanger te worden. Die lege platte buik. Het knaagt aan mij. Vandaag ben ik intens verdrietig. Ik vecht met regelmaat tegen dit gevoel. Ik wil niet in de duisternis leven. Ik wil hopen, vertrouwen en er voor gaan. Maar vandaag lukt mij dit even niet.

Opnieuw had ik de hoop dat we dit jaar op 6 augustus zwanger zouden zijn. Onvoorstelbaar hoe sterk de hoop is. Gelukkig maar, want hoop geeft positieve energie en die heb je nodig naast alle teleurstellingen.