Gisteren was het alweer 4 jaar geleden dat Emiel en ik de 12 weken echo hebben gehad van onze minimij. Die echo heeft letterlijk ons hele leven op de kop gezet. Ik was gister niet echt verdrietig ofzo. De miskraam heb ik goed een plek kunnen geven en ik ben zelfs al aardig op weg met de ‘verwerking’ van onze vruchtbaarheidsreis. Toch heeft het mij wel de hele dag bezig gehouden. Ik wou er even bewust bij stil staan en aandacht aangeven. Hoe anders was ons leven geweest als we nu een kindje van 3,5 hadden. Afgelopen jaren hebben we zoveel zwangerschap aankondigen gehad. Ook van mensen die 4 jaar geleden nog tegen ons zeiden. Kinderen? Pff daar moet ik echt nog niet aan denken. Vaak denk ik bij mijzelf, misschien zijn wij de volgende met goed nieuws. Ik heb gisteren de podcast van onze vruchtbaarheidsreis nog een keer helemaal doorlopen. Het was een fijne manier om onze vier bizarre jaren even terug te beleven.
In de podcast staan wij stil bij de volgende onderwerpen:
1. Het ongesteld worden.
2. Verschil tussen mannen en vrouwen ( onze beleving).
3. Omgeving
4. Traject
5. Onze 4 jaar. Welk jaar was het moeilijkste en waarom?
6. Wat als het nooit gaat lukken?
7. Onze tips voor andere stellen met vruchtbaarheid problemen en tips voor de omgeving.
Het is onze ervaring en iedereen beleefd het op een andere manier en heeft zijn eigen verhaal. Wat wij vertellen is geen waarheid of dat het zo moet en voelt voor iedereen. Wij delen dit, omdat wij met vlagen enorm behoefte hebben gehad aan informatie van andere stellen die ons voor zijn gegaan. Ook hebben wij vooraf bij bepaalde onderwerpen of dingen die ons zijn overkomen niet stil gestaan dat ons dit nog te wachten stond of kon overkomen. Soms krijgen we de vraag uit de omgeving hoe ze er voor ons kunnen zijn of wat ons helpt. Deze tips/ ideeën die we in de podcast vertellen kunnen wij geven. Het belangrijkste voor ons is uiteindelijk dat we er samen een weg in vinden en dat we steun kunnen halen uit onze omgeving. Er open over zijn helpt ons op meer begrip te krijgen voor de situatie. Het feit blijft namelijk dat het een ingrijpen en levens bepalend gebeurtenis is. Wij zijn er tot nu toe sterker uitgekomen, maar we zijn ons ook bewust van dat dit niet voor iedereen zo is en ook wij zijn er nog niet. Wij zijn allebei enorm veranderd in 4 jaar tijd. Wie wij samen zijn, mogen wij de komende tijd nog verder onderzoeken. Waar ik misschien wel het meest dankbare voor ben is het gene wat ik de afgelopen jaren heb geleerd. Mijn kijk op veel onderwerpen is veel breder geworden. Niet veel voelt meer te gek of vreemd aan. Het gezegde ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Is niet langer op mij van toepassing. Het geeft ruimte en een opener blik op de wereld. Ik hoop dat ik een veilige plek mag zijn voor mensen die anders zijn of anders durven te doen. Deze positieve verandering is iets wat levenservaring met je kan doen.
Nu te beluisteren: Klik op de link
We hopen dat jullie wat aan de podcast hebben. Het is onze eerste podcast samen. Misschien volgen er in de toekomst nog wel meer. Ik had eerst als idee om een online cursus te gaan maken rondom dit thema en dat deze podcast dus een onderdeel van cursus zal zijn. Maar om eerlijk te zijn, realiseerde ik mij dat dit project niet aan mij besteed is. Enthousiasme vinden voor een thema wat mij zoveel pijn heeft gedaan en dit herbeleven heb ik eigenlijk niet zo veel zin in. Deze podcast is dus gestart met het idee dat ik Emiel interviewde. De volgende podcast die wij samen gaan opnemen zal nog meer een gesprek zijn en voorbereid door ons allebei.
Comments