Afgelopen weken vakantie gehouden. Mijn man is leraar, dus een ideaal moment om de kerstvakantie ook als mijn eigen vakantie te zien. Zo nu een dan een vlogje geplaatst als ik er zin in had, wat werk op de boerderij gedaan of op kantoor wat moest, maar verder rustig aan gedaan en de tijd genomen om dingen op een rijtje te zetten. Waren deze weken alleen maar leuk? Nee, eigenlijk helemaal niet. Hoge pieken, diepe dalen, zo kijk ik terug. Emiel en ik hebben veel gepraat, gehuild en ons geprobeerd voor te bereiden op wat komen gaat. Vandaag beginnen we officieel met het ivf-traject. Afgelopen weken zat ik aan de pil om mijn eigen cyclus plat te leggen. Voor het ziekenhuis is het gemakkelijker dat alles planbaar is. Alleen van deze zin gaan mijn haren al rechtop staan. Mijn eigen cyclus die gewoon goed is, waar niks mee aan de hand is, over kop gooien en los laten... Dit is al een dingetje voor mij zoals je leest.
Vanaf vandaag bouwen we de cyclus kunstmatig weer op met hormonen. Ik ga als junkie het nieuwe jaar in. Zo voelt het een beetje. Ik verlies de controle en moet me overgeven aan de medische wereld. Ivf geeft ons 25 % meer kans ten opzichte van de natuurlijke manier om zwanger te worden. Dus ja, dit gaan wij aan, maar makkelijk is het niet. Het traject begint niet vandaag pas. 3.5 jaar gelden zijn we begonnen met onze kinderwens. Precies 3 jaar geleden hebben we een miskraam gehad. Het kan nu heel snel gaan, maar onze wens kan ook nog jaren duren voordat het in vervullingen gaat. Dat hebben we afgelopen jaren wel geleerd. We hebben zelfs niet de zekerheid dat het ooit gaat lukken. Die onzekerheid maakt deze vruchtbaarheidsreis zo moeilijk.
Als ik dit zo typ voelt het nog altijd onwerkelijk dat dit over mijn leven gaat. Je bedenkt niet van te voren dat jij één van die vrouwen bent die ivf nodig heeft. Wij zijn dankbaar voor de medische mogelijkheden die we hebben als rijkere Nederlanders, maar ik zal liegen als ik zal zeggen dat we die dankbaarheid altijd voelen. De eenzaamheid die ik met regelmaat voel, vind ik het aller moeilijkste. Eenzaam, omdat een grote groep mensen om mij heen ouders zijn of worden en ik mij daar een beetje afzijdig van houd. Niet goed weet hoe ik er mee om moet gaan. Ik hoor er niet echt meer bij. Ik kan niet mee praten en lachen. Soms is het moeilijk om van dichtbij te zien, omdat het zoveel eigen pijn en verdriet naar boven haalt. Soms kan ik er wel van genieten, maar dan kan het zijn dat ik het ongemak voel van de ander. Want ja wij merken zo vaak dat het ons zo gegund wordt en dat er zoveel mensen met ons mee leven. Op eenzame momenten voel ik mij met regelmaat gedragen door alle lieve mensen om ons heen. Daar zit zoveel kracht. Omzien naar elkaar is iets waar ik altijd naar streef. Dichtbij, maar ook verder weg. Die lichtpuntjes in iemands leven kunnen heel hoopvol zijn. Nu heb ik zelf soms minder energie om klaar te staan voor anderen. Dit vind ik jammer, maar ook logisch en hoort bij het proces waar wij nu in zitten. Dat wij nu merken dat er mensen zijn die voor ons klaar staan, daar ben ik ontzettend dankbaar voor en houdt mij, maar ook Emiel, in de benen. Gedragen worden als je zelf even te moe bent om te lopen, maakt echt een verschil.
Comments