Vrijdagochtend hebben we tot een uur of 13:30 in de opbergruimte gewerkt. Er komt vanuit Nederland ontzettend veel binnen. Denk aan kleding in alle soorten en maten, babyspullen, zwangerschapkleding, rugzakjes met speelgoed, schoenen en ga zo maar door. Doordat de kleding nu verandert van winter naar zomer, moest alles geordend worden. We hebben ons in teams van 3 opgesplitst. Team 1 heeft alles gereorganiseerd, zodat het makkelijker te vinden is. Winterkleren achterin en zomerkleding vooraan. Kleding voor vrouwen en zwangerschapskleding apart i.p.v door elkaar en allemaal losse dozen waar kleding door elkaar zat in de juiste dozen gedaan. Team 2 heeft verschillende soorten 'standaard' tassen die uit gedeeld worden gemaakt. Denk hierbij aan een babytas 0 tot 6 maanden, 6 tot 12 maanden 12 tot 18 maanden, zwangerschap en een bevaltas. Het is belangrijk dat alles wat binnenkomt eerlijk wordt verdeeld, zodat iedereen gelijk behandeld wordt. Vandaar die 'standaard' tassen. Het was een fijne productieve ochtend.
Na de lunch hebben we weer een destrubitie op het kamp gedaan. De week daarvoor hebben ze een grote destrubitie gedaan en alle kinderen op het kamp tot 18 jaar een tas gegeven met inhoud. Deze rugtassen zijn gemaakt in Nederland door vrijwilligers. Er moesten minimaal 5 artikelen in zitten iets te schrijven of tekenen afhankelijk van de leeftijd en verder kan iedereen er zelf een invulling aangeven. We kwamen nog een rugtas tegen die gemaakt was in Nederland door 2 weekvrijwilligers(moeder en dochter). Heel grappig en toevallig.
Deze week zijn er weer nieuwe mensen aangekomen en vorige week waren een aantal mensen niet thuis, dus die tassen hebben wij nog rond gebracht. Het was voor onze bewustwording goed om nog weer op het kamp te zijn geweest en spullen weggeven is natuurlijk altijd erg leuk om te doen. De mensen in het kamp zijn behoorlijk hoopvol. Ze zijn al zover gekomen en ze hebben hoop om hun leven en werk weer op te pakken in hun nieuwe land. Ik vind het moeilijk om te reageren als ze deze hoopvolle gedachten met mij delen. Het werk dat ze deden in hun eigen land, gaan ze waarschijnlijk nooit meer doen en voordat ze weer aan het werk mogen, duurt ook een eeuwigheid. Lesbos is pas het 'begin' van het lange wachten en niks doen. Ik heb mijzelf afgevraagd of ik het zal willen weten als ik een vluchtenling was. Toen Emiel en ik een jaar bezig waren met onze zwangerschapswens zei ik vaak dat ik even in de toekomst wil kijken of we over 3 of 4 jaar een kindje hebben. Het niet weten, daar werd ik gek van. In de jaren van het wachten heb ik geleerd om in het nu te leven. Dat het geen zin heeft om zo iets specifieks te weten. Het hangt allemaal samen met elkaar en ik had destijds mijn leven niet kunnen overzien als ik toen geweten had wat de afgelopen 4 jaar allemaal is gebeurd en ik nu nog niet zwanger zou zijn. Misschien werkt dat voor de vluchteling wel hetzelfde. Als ze zouden weten wat hun allemaal nog boven het hoofd hangt, worden ze misschien wel minder veerkrachtig en vindingrijk.
Because We Carry heeft de afgelopen week een aantal keer benadrukt hoe belangrijk het is dat vandaag, vandaag is. En na een paar dagen overdenken, merk ik dat ik die visie heel verstandig en sterk vind. Zeker voor de weekvrijwilligers.
Zaterdag was alweer de laatste dag. Elke week maken de kampvrijwilligers en de weekvrijwilligers voedselpakketten voor alle zwangere vrouwen en de kinderen tot 1 jaar. (Borstvoeding periode). In deze pakketten zit alleen gezonde voeding. Gezonde voeding is uiteraard duurder, dus wat ze zelf niet altijd kunnen veroorloven. Zeker alleenstaande moeders niet. Deze week hebben we 125 pakketten gemaakt en daarna rond gedeeld in het kamp. Wij als weekvrijwilligers kregen allemaal een kampvrijwilliger mee. Dus in tweetallen met de kar vol voedselpakketen zijn we de tenten afgegaan. Alle mensen zijn geregistreerd en moesten zich legitimeren voordat ze het pakket kregen, zodat iedereen gelijk behandeld wordt. Hier zit echt een strakke organisatie achter. Soms kwam je bij een tent en dan was het kind die maand 1 jaar geworden, dan moest je nee verkopen. Als weekvrijwilliger denk je heel makkelijk, 'ach boeien dat ene tasje'. Maar als je spullen weggeeft is mij wel opgevallen dat je ook duidelijk gelijke grenzen moet kunnen stellen, want anders verlies je het totale overzicht.
Ik zit nu weer in het vliegtuig naar huis. (Dit verhaal heb ik donderdag al geschreven) De weken zijn ontzettend snel gegaan. Ik heb het als fijn ervaren en dit klinkt misschien wat vreemd. In Nederland heb ik al jaren het gevoel dat ik aan de zijlijn sta machteloos toe te kijken. Op 'de' plek zijn en met simpele dingen ondersteunen gaf mij meer rust, maar ook het schrijven van deze blogs en er over vertellen als ambassadeur geeft mij het gevoel van beweging en dat geeft mij positieve energie.
Collega weekvrijwilligers vroegen aan mij of ik het uitdragen van het vrijwilligerswerk niet lastig vind, omdat je jezelf dan op de borst kan slaan van kijk mij eens wat ik aan het doen ben. Ik hoop dat het niet zo is overgekomen en ergens denk ik ook dat het niet zo overkomt. Ik heb namelijk zelf totaal niet het gevoel van kijk mij eens.Wat ik deze week heb gedaan, was absoluut niet moeilijk, dat kan iedereen. Maar ik denk niet dat iedereen er positieve energie van krijgt en dat het ook niet in lijn ligt met ieder zijn karakter en drijfveren. Ik geloof dat je moet doen waar je je goed bij voelt. Dus daarom is er geen goed of knap of niet knap. Volgens mij kan er een ideaal leven onstaan als iedereen hetgeen doet wat zijn of haar hart ingeeft.
Zie laatste foto de groep waarmee ik was.
De 6 weekvrijwilligers met de 2 coördinators. Myrte en Sanne zitter er minimaal 3 maanden en zorgen voor continuïteit, hebben het overzicht, weten wat er moet gebeuren in het kamp, tuin en opslag ruimtes en begeleiden de week vrijwilligers.
Comments