Ik dacht dat zondag de start was van de week. Het bleek een vrije dag te zijn alleen in noodgevallen. Wel hebben we zondag kennis gemaakt met de vrijwilligersgroep en informatie per app gekregen. 2 van 6 waren al eerder geweest en daardoor hebben we al een goed inkijkje gekregen en veel verhalen gehoord. Het was fijn om al vast kennis te maken in ontspannen sfeer.
Maandag zijn we begonnen met een meeting/ uitleg. De do's and don't besproken en onze verwachtingen en vragen door genomen. Daarna 1.5 uur in het 'oude'warenhuis gewerkt. Ik heb o.a. tassen in gepakt voor kinderen tussen 12 en 18 maanden. Daarna gingen we met de groep lunchen.
's middag zijn we voor het eerst na het kamp geweest. We hebben daar hygiëne spullen rond gebracht aan de nieuwe aankomers. Dit voelde voor mij als verkapte rondleiding. Tijdens die spullen rond brengen had ik niet echt het gevoel dat ik persoonlijk wat bijdraagde. Er zijn dagen dat ze uren lang grote items aan het ronddelen zijn en alle vrijwilligers nodig hebben in het kamp. Denk hierbij bv aan 100 kinderwagens uit delen. Nu liepen we met 6 man met 4 tassen. Je begrijpt waarschijnlijk wel waarom ik mij redelijk overbodig heb gevoeld. Wel vind ik het belangrijk dat ik een beeld heb gekregen hoe het kamp er nu aan toe is. Zodat ik dit ook door kan geven aan de achterban. Op deze ervaring kijk ik dan wel een beetje met dubbele gevoelens op terug.
In het kamp was er een ontzettend schattig meisje van 2 a 3 jaar die steeds aan mijn been ging hangen en 'spelletjes' met mij wilde spelen. Mijn moeder gevoelens gingen direct aan staan. Ik was wat zoekende wat mocht. Tijdens de meeting die ochtend is benadruk geen of weinig contact te maken met de kleine kinderen. Die begrijpen niet dat wij maar voor even zijn, dus dit kan schadelijk zijn voor de hechtingen als je te close wordt. Het was lastig om zo'n lief meisje die duidelijk aandacht nodig had een beetje op afstand te houden.
Verder is het kamp schonere dan ik had verwacht en mega geordend. Elke tent heeft zijn nummer alles is genoteerd. Ze leven soms met 12 mensen in 1 tent. Op dit moment zitter er 6 tot 8 mensen in. Het is rustiger op moment. Dit kan komen doordat of de doorstroom goed geregeld is. Of omdat het heldere weer is en dus de boten tussen Turkije en Lesbos vaker onder schept worden en dat de rubberbotten met vluchtenlingen dan terug gestuurd worden naar Turkije. Dat gebeurt door deze boten.
Qua heftigheid is het kamp mij mee gevallen tot zover ik dit kan beoordelen als iemand die zo weer het kamp uit mag lopen en daar niet woont.
Begrijp mij niet verkeerd dat het allemaal wel mee valt. Het is verschikkelijk om daar +/- 2 maanden tot een jaar te moeten 'wachten' om naar het volgende kamp te kunnen. Deze mensen hebben na dat ze met verdriet hun land hebben verlaten hoop voor een nieuwe toekomst. Ze hebben goede opleidingen of beroepen. Ze hebben hier nog niet door dat niemand in Europa op ze zitten te wachten. Terug gaan is voor hen ook geen optie meer. Je ziet behoorlijk wat mensen/kinderen met geamputeerde benen en armen. Er zijn ook situatie dat mensen niet meer terug kunnen, omdat ze dan ter plekke dood worden gemaakt, omdat ze eerder zijn vertrokken. Enzo kan ik nog wel wat redenen noemen waarom vele van hen niet terug kunnen naar eigen land. Deze discussie blijft erg ingewikkelde en dubbel. Vaak vluchten de rijke mensen als eerst en is geld weer bepalend in de kansen die mensen hebben. Ook kijken wij als buitenstaanders vaak naar ze als een groep en niet als individu met ieder een eigen verhaal en reden.
Terug komen op wat mij vooral mee viel in het kamp is vooral de hygiëne, orde en de nette tenten. Je kunt zien dat ze afgelopen jaren goed werk hebben verricht. Donatie is niet allemaal weg gegooid geld of onbegonnen werk, zoals ons gevoel soms kan zijn.
Na het kamp bezoek zijn we naar het nieuwe warenhuis gegaan. We hebben daar opgeruimd, schoenen gesorteerd en ramen afgeplakt. Ze verwachten of deze week of volgende week een heleboel kinderwagens die wij of de volgende groep vrijwilligers gaan rond delen. Omdat de kinderwagens ontzettend nodig zijn en geliefd moesten we de ramen afplakken zodat niemand naar binnen kan kijken wat er allemaal staat. Ze hebben een nieuwe locatie, dus binnenkort moeten alle spullen die nog niet uitgedeeld zijn oververhuist worden van de oude locatie naar de nieuwe locatie vandaar het opruimen en plaats maken.
Dinsdag zijn we de hele dag in de tuin geweest. Dit is een plek schuin tegenover het kamp die ze als ontmoetings plek hebben gecreëerd voor de mensen. Op dinsdagochtend mag iedereen langs komen die eventueel wat spullen nodig hebben. Wij bekijken dan of ze dit in het verleden al hebben gehad, zo niet dan kijken wij wat we hebben en wat we voor ze kunnen doen. Denk hier bij voornamelijk aan babyspul, kinderkleding, schoenen of bv zwangerschap en bevalspullen. Ook kunnen de zwangere vrouwen deze uren in gesprek met een specialist over bv bevalling of de hulp erna. De vast medewerkers Myrhte, Nathalie en Sanne nemen hier de leiding en doen de gesprekken wij doen han en span diensten erom heen. Verder was er voor hun drinken en wat lekkers. Ik heb die ochtend in soort van kantine gestaan voor de 'bediening'. 'Smiddag werd er een speciale middag voor vrouwen gehouden. Vooraf was ik een beetje sceptisch hier over. Maar deze middag was echt geweldig. Er waren lokale vrijwilligers uit het kamp aanwezig die de mensen gingen opmaken, epileren en maskertjes opdoen bij elkaar. Alle vrouwen konden hier even hun hoofddoek afdoen en ze voelde zich even veilig en zichzelf. Er is veel gelachen en het was een heerlijke relaxte vibe. De kinderen speelde in het beekje, basketballen, voetballen of waren lekker aan het kleuren.
We zijn lekker bezig geweest de afgelopen dagen. Het is mij na 2 dagen wel duidelijk geworden dat onze aanwezigheid een combinatie is van de mensen het gevoel geven dat we ze zien, zoals de dagen in de tuin of tijdens het ronddelen. Maar ook voor het praktische werk. Vele handen maken licht werk. Je merkt als team van 6 dat we vlot dingen oppakken en daardoor in een korte tijd veel voor elkaar krijgen. Voor mij gevoel had ik nog wel 10 x harder kunnen werken, maar je merkt dat ze van Because We Carry het 'harde' werken ook niet willen overdrijven.
Ik merk dat ik het vanaf hier nuchterder kan bekijken dan thuis. Hier heb ik het gevoel dat ik een beetje kan bijdragen aan een groter geheel, thuis voelt het zover weg dat ik daar soms eerder verstrikt raak in mijn gevoelens en onmacht. Het verschil qua omstandigheden in het leven is zo oneerlijk verdeeld. Het enige wat wij kunnen doen is het aan durven kijken. Onverschilligheid is misschien wel het pijndelijkste en grootste gevaar wat ons mensen kan overkomen.
Bedankt voor het lezen, de intresse en de eventuele donatie die je hebt gedaan. Doneren is nog altijd mogelijk tot 13 mei laat ik het open staan. https://www.doneeractie.nl/lesbos-vluchtelingen/-89931 In mijn volgende blog zal ik inhoudelijke meer delen over de manier dat het geld wordt besteed. Ik heb geprobeerd zo eerlijk mogelijk mijn verhaal te delen.
Ik mag helaas geen foto's uit het kamp delen of met mensen van daar. Volg Because We Carry op bv Instagram voor meer inhoudelijke foto's.
Comments