Eenzaamheid is denk ik iets wat iedereen op zijn tijd wel eens ervaart. Als wensmoeder voel ik die eenzaamheid soms ook. Wij mensen bouwen een goede band met elkaar op door raakvlakken. Door met dezelfde dingen bezig te zijn voel je een verbinding. Ook al zijn wij mensen nog zo verschillend, een groot deel van de mensen hebben een kinderwens en mag dit ook krijgen. Er niet helemaal bij horen is dan ook een gevoel waar mee ik af en toe worstel. Ik ben 30 jaar, veel mensen om mij heen zijn zwanger of hebben een kindje gekregen. Er met ons over praten is een ding, niemand wil ons kwetsen. En wij… Wij kwetsen mensen weleens doordat we het enthousiasme voor hun minder kunnen voelen. Dit stuk vind ik heel moeilijk. Ik zal graag willen dat ik het door en door mee kan voelen en de blijdschap volop met ze kan delen. Maar onze eigen gemis en pijn laat dit niet altijd toe. Ik blokkeer en voor korte duur schakel ik onbewust mijn emoties uit. Hierdoor ervaar ik op dat moment minder pijn, maar ook minder vreugde. Wij zijn ontzettend blij dat het bij veel mensen gelukkig wel goed gaat. Wij realiseren ons als geen ander hoe groot wonder dit is. Daarnaast bied het ook perspectief voor ons zelf. Toch knaagt het wel aan mij. Als ik zal weten dat het in de toekomst goed komt, zal dit mij rust geven. De angst dat wij nooit kinderen kunnen krijgen, maakt dat ik mij soms eenzaam voel op het moment dat ik de gesprekken aanhoor over een zwangerschap, bevallingen, manieren van opvoeden, de groeifases, op wie lijkt die en de ontwikkelfase van een kind. Mogen wij dit ooit ook meemaken?
Comments