De grote dag is aangebroken Hanneke mijn Schotse Hooglander komt vandaag. De verkoper leek het een goed idee om haar zondagmiddag te brengen. Die ochtend moeten mijn man en ik nog even na het ziekenhuis. Ik krijg het advies mee om rustig aan te doen komende tijd. Daarom app ik 's ochtend nog even met de verkoper, want ik wil graag gedoe voorkomen:
Nadine: ‘Ik ben rest van dag wel thuis. Dus laat maar weten hoe laat je ongeveer hier bent.’ Nadine: ‘Ze kennen draad of niet? En zijn ze een beetje mak?’ Verkoper: Ze kennen draad en zijn mak maar schuchter. Verkoper: Rij nu naar Westendorp hoop over een uurtje bij je te zijn. Nadine: Oke, bedankt Om 14:30 arriveert Hanneke en de Schotse hooglander van de verkoper, die tijdelijk met Hanneke bij ons in de dierenwei komt wonen. Bij aankomst maakt de verkoper iets een onduidelijke opmerking over prikkeldraad wat ze gewend zijn. Ik heb een wei gemaakt met drie witte linden boven elkaar, goed zichtbaar en met stroom erop. Emiel mijn man komt aanlopen en is ook wel benieuwd naar mijn nieuwe aanwinst. We doen de klep open en Hanneke sjeest de wagen uit. Rent een rondje en springt hoog over het draad heen. Ik kijk met verbazing toe. De gezelschapsdame van Hanneke sjokst rustig de wagen uit, zij blijft gelukkig wel in de wei. Op dat moment fietsen mijn ouders langs. Die gaan even lekker een rondje fietsen op de zondagmiddag. Mijn vaders gezicht spreekt boekdelen. De verkoper doet de klep dicht, we overleggen wat over het geld en papierwerk en de verkoper vertrekt. En Hanneke... tja Hanneke is in geen velden of wegen te bekennen.
Emiel mijn man staat op het punt om even een klein rondje te gaan hardlopen. 'Euhm kun je mij eventjes helpen met vangen?' vraag ik. Dat wil hij gelukkig wel. We maken een plan. We halen haar met de quad richting de stal en doen haar dan in het paardenhok. Zodat ik haar de komende tijd eerst verwend kan maken. Zo gezegd.... maar niet helemaal zo gedaan. 😅 Na dat Emiel een half uur lang achter Hanneke aan heeft gereden door de wei komt hij tot de conclusie dat ik een erg slim kalf heb gekocht. Gelukkig zit er wel een lieve kop op met kraaloogjes. Vele pogingen verder hebben we Hanneke op het erf. Ik heb voor de stal een draad gespannen met wat spullen er voor als barricade . Zodat ze zo de paardenstal in kan lopen. Het in tussen 15:15 . We zouden nog koffiedrinkers krijgen die ik totaal vergeten ben. Bij de stal aangekomen met een verschrikte Schotse hooglander, zie ik Martin een districtraadlid- collega van FrieslandCampina met zijn vrouw en dochter bij de voordeur staan. ‘Kunnen jullie even helpen dit kalf kent geen draad en moet de stal in.’ Hoor ik mijzelf roepen. Overrompeld en met verbaasde gezichten komen ze aan lopen. Op dat moment sjeest Hanneke alweer onder het draad door de weg op. Richting de buren en beland vervolgens in de Zilverbeek waar ze 10 minuten eigenwijs midden in blijft staan. Het hele jaar heeft deze beek droog gestaan, maar staat nu eindelijk weer vol water. Voor ons niet het handigste moment. Na dat we met wat losse kracht en de familie Bisperink nog een stuk of 10 pogingen doen om haar richting de paardenstal te krijgen. Besluit Hanneke dat het tijd wordt om de buurt te verkennen. Dat er overal draad voor zit heeft ze niet zo last van. Met veel souplesse springt ze over de draden heen. Of ze maakt zich zelf een beetje klein, zodat ze er onder door kan lopen. Een goede tactiek en geen houden aan. Mijn vader is ondertussen terug van zijn zondags fiets tocht. Tegen zijn voornemens in, komt hij ons ook helpen. Mijn opa’s gezicht flits door mijn hoofd heen, papa begint steeds meer op hem te lijken. Met de veewagen gaan we achter Hanneke aan. Ik neem tussen door nog even contact op met de verkoper, want we kunnen wel wat extra handen gebruiken. We proberen Hanneke nu de veewagen in te drijven, maar naar drie goede vang pogingen in de wei van de buren besluit Hanneke dat onze boerderij toch wel een leuke plek was, dus ze verlaat de wei van de buurman om weer richting onze boerderij te lopen. Dit gaat uiteraard niet normaal. Via de sloot, wei en weg hobbelt ze terug naar ons huis. Want tja, wij volgen toch wel... Ik voel mij ondertussen aardig beschaamd tegenover Martin en zijn familie die nog steeds aan helpen zijn terwijl ze alleen even kopje koffie kwamen drinken. Gelukkig hoor ik Sanne de dochter zeggen: 'Wat een avontuur, veel leuker dan de hele middag binnen zitten.' Mooi hoe makkelijke kinderen kunnen schakelen en het positieve ervan in kunnen zien. Ondertussen zijn we voor de 6e keer dicht bij het paardenhok aangekomen. De eigen gecreëerde vangkooi midden op het erf is intussen tijd al drie keer verstevigde, dus in principe zouden we haar daar zo kunnen opvangen, maar Hanneke sjeest er alweer aan voorbij en beland opnieuw in de Zilverbeek. Emiel rijd er met de quad omheen, zodat hij aan de andere kant van de beek haar tegen kan houden. Gelukkig heeft ze ontzag voor het cross monster gekregen en loopt ze via de goede kant de sloot uit. We zijn ondertussen al 2,5 uur verder en het begint al donker te worden. Langzaam proberen we haar met 8 man richting de stal te drijven. Ze doet nog diverse pogingen om langs ons heen te schieten, maar wonder boven wonder zijn we dit keer snel genoeg. Tot slot vlucht ze de oudestal in en zonder dat ze het zelf zo snel door heeft beland ze in de paardenstal. Gauw doen we het hek dicht en van opluchting beginnen we behoorlijk te lachen. Met 1 hobby kalf van Nadine kun je drukker zijn dan 260 melkkoeien.
Comments