Deze vraag kwam ik vandaag tegen. Verbaasd keek ik na de vraag? Wat moet je daarvoor kunnen? Wat brengt het mij? Hoezo zal ik verloren willen zijn? Vervolgens hoorde ik het lied van Stef Bos; Sneeuw. ‘jij die niet verloren durft te zijn, jij zit daar… maar… Voor mij kwam deze zin als een mokerslag binnen. Het herinnerde mij direct aan de tijd kort na onze miskraam. Ik wist niet wat ik er mee aan moest. Ik had geen flauw idee hoe ik er mee om moest gaan. Nu met onze kinderwens weet ik het vaak nog niet. Telkens gebeuren er weer dingen waar ik geen grip op heb. De confrontaties kunnen enorm zijn. Toch is er iets essentieels veranderd. Ik ga ze niet meer uit de weg. Ik durf de leegte aan te kijken. Op sommige momenten voel ik mij enorm verloren, verdrietig en machteloos. Ik besef dan dat ik met de dag meer liefde door mij heen voel stromen. Liefde die ik zo graag wil doorgeven. Voor mij voelt een kinderwens hebben als een gat in mijn hart die ik zo graag wil opvullen. Toen ik deze tekst las realiseerde ik mij dat ik trots mag zijn op mijzelf. Het is niet echt iets voor een Achterhoeker om dit hard op uit te spreken. Toch doe ik dit wel. Er is moed voor nodig om de leegte in jezelf en in je leven onder ogen te komen. Wie durft te verliezen, zal het leven winnen. Sinds januari geniet ik weer meer van mijn leven. 2020 en 2021 waren twee jaren die lang duurde en waar ik mij niet echt gelukkig heb gevoeld. Nu in 2022 zitten er nog altijd moeilijke dagen tussen. Het verschil is alleen dat ik nu weet dat ik mij verloren mag voelen, waardoor ik mij niet langer gevangen voel in mijn emoties.
Comments