Afgelopen week realiseerde ik mij dat we nu al 77 maanden aan het wachten zijn op ons kleintje. De draagtijd van een olifant is er niks bij. 😉 Over een maand is het zover: nog één cyclus… Dat besef vind ik echt bizar. Waar we maandenlang van cyclus naar cyclus hebben geleefd en bij elke ongesteldheid weer dachten: kakzooi, we moeten helemaal opnieuw beginnen, mag ik nu een maand rustig aan doen in afwachting van onze baby.

De afwisseling zoeken in nieuwe dingen uitproberen en kennis buiten mijn comfortzone opdoen hebben mij mentaal geholpen om, om te kunnen gaan met de teleurstellingen van het niet zwanger worden. Het heeft mij veel levensenergie gegeven.

Vanmorgen is mijn man gaan schaatsen in Winterswijk. Toen hij vertrok voelde ik even een ‘teleurstelling’. Twee weken geleden heb ik nog geschaatst met ons neefje en nichtjes. Ik was toen 34 weken en voelde me nog prima. Maar de laatste weken begint mijn lichaam zo te veranderen dat ik voel dat het nu niet meer zo’n goed idee is om dat nog te doen.

Door deze kleine ‘teleurstelling’ realiseerde ik mij dat de komende maanden soms best een worsteling kunnen zijn. Zes jaar geleden was ik echt toe aan de volgende stap in mijn leven. Ik werkte al een tijd samen met mijn ouders op de boerderij. Mijn man en ik waren getrouwd, hadden ons huis verbouwd, mooie reizen gemaakt, dus kinderen voelden voor ons als een extreem logische volgende stap.

Ik denk dat ik mij destijds volledig had overgegeven aan het moederschap. Dat ik zo’n moeder was geworden die nergens anders meer over kon praten. Ik verlangde extreem naar het gezinsleven, de kneuterigheid, het inspireren en het meegeven van persoonlijke lessen over deze wereld.

Afgelopen jaren ben ik op zoek gegaan naar hoe ik deze dingen kan doen zonder daarvoor een gezin te hoeven hebben. Ik ben mijn gedachtenspinsels actief gaan delen via Instagram en mijn website, en mag met regelmaat fijne reacties ontvangen van mensen die er echt wat aan hebben. Mensen die mijn eerlijke, pure houding prettig en verfrissend vinden in de online wereld. Ik heb een online cursus gemaakt voor boeren en maak podcasts. Via verschillende vormen probeer ik te inspireren. De kneuterigheid zoeken mijn man en ik in de vele tradities, tijd doorbrengen met onze neefjes en nichtjes, samen veel spelletjes spelen, boeken lezen, lange wandelingen maken en genieten van onze honden. Nieuwe inspiratie opdoen heb ik veelal gedaan door persoonlijke ontwikkeling, online cursussen volgen, vele podcasts luisteren en nu door de opleiding Theologie. Het verlangen dat wij hadden, hebben we in nieuwe vormen ingevuld. En om eerlijk te zijn: ik ben trots op het feit dat ons dit gelukt is.

Een maand terug las ik in een boek de volgende zin: ‘Als ik mijn kinderen wil stimuleren hun dromen en idealen na te jagen, moet ik zelf ook voor mijn passie blijven kiezen.’ Dat is precies wat we de afgelopen zes jaar heel bewust hebben gedaan, en het heeft mijn leven veel meer kleur gegeven. En wat ik de komende jaren als we in de luiers zitten, extreem korte nachten hebben en daardoor waarschijnlijk minder inspiratie, energie en motivatie best weleens zal gaan missen.

Gisterenavond en vandaag loop ik lichamelijk tegen mijzelf aan, en dit hielp mij herinneren aan al het moois dat er is voortgekomen uit mijn grootste verdriet: het verlies van ons eerste kindje en de lege jaren die daarop volgden.

Een les die mij als mens enorm heeft veranderd, is dat ik een veel positiever mensbeeld heb ontwikkeld. Ik zal ons kind nu veel meer vertrouwen kunnen meegeven dat hij of zij mag doen waar hij of zij voor geboren is. De reden waarom het zo lang heeft geduurd weet ik niet. Dat er een goede reden is dat hij of zij wél op deze wereld mocht komen, daar geloof ik oprecht in. Met dat vertrouwen een kind op de wereld zetten voelt als een goede basis.